.jpg)
Στον σημερινό ταχέως μεταβαλλόμενο κόσμο, οι επιχειρήσεις και οι οργανισμοί αντιμετωπίζουν πρωτοφανείς προκλήσεις και ευκαιρίες. Τα παραδοσιακά μοντέλα ηγεσίας που εστιάζουν στη σταθερότητα και τη συνέπεια δεν επαρκούν πλέον για την πλοήγηση στις πολυπλοκότητες ενός συνεχώς εξελισσόμενου επιχειρηματικού τοπίου. Για να ευδοκιμήσουν σε αυτή τη νέα πραγματικότητα, οι εργαζόμενοι σε κάθε επίπεδο, πρέπει να ενστερνιστούν την αμφιδέξια ηγεσία - μια ευέλικτη και προσαρμοστική προσέγγιση που εξισορροπεί τις απαιτήσεις του παρόντος με την προετοιμασία για το μέλλον. Η αμφιδέξια ηγεσία είναι εξαιρετικά σημαντική για τους ηγέτες που θέλουν να είναι "μπροστά από την εποχή" και να προωθούν την καινοτομία στους οργανισμούς τους. Απαιτεί την ικανότητα ταυτόχρονης αξιοποίησης των υφιστάμενων δυνάμεων και εξερεύνησης νέων δυνατοτήτων. Αυτή η διπλή εστίαση, διασφαλίζει ότι οι τρέχουσες λειτουργίες βελτιστοποιούνται για αποτελεσματικότητα, ενώ παράλληλα καλλιεργείται μια κουλτούρα πειραματισμού και ανάληψης κινδύνων για την προώθηση της καινοτομίας και της προσαρμοστικότητας.
Όπως επεσήμανε ο Νικήτας Κωνσταντέλλος, Πρόεδρος της Ένωσης Ανώτατων Στελεχών Επιχειρήσεων (EAΣE) και Διευθύνων Σύμβουλος της ICAP Group στην κεντρική ομιλία του στο 28ο Συνέδριο Ηγεσίας της EAΣE στις 5 Μαΐου 2017: «Ή είναι κανείς αμφιδέξιος, πολυτάλαντος και ανταποκρίνεται γρήγορα και αποτελεσματικά τόσο στις απότομες διακυμάνσεις του εξωτερικού περιβάλλοντος όσο και στις πολλαπλές ανάγκες των ανθρώπων του, ή …δεν κάνει για Ηγέτης! Με όλη αυτή την εκρηκτική πολυπλοκότητα μέσα και έξω από τις επιχειρήσεις, μπορεί κανείς πράγματι να φανταστεί έναν μονοκόμματο, ισχυρογνώμονα, μονοδέξιο ηγέτη να αντιμετωπίζει μία πολυμεταβλητή κατάσταση; Φαντάζομαι, συμφωνούμε όλοι: Όχι!»
Ωραία όλα αυτά, με τα οποία συμφωνούμε απόλυτα, αλλά τώρα είναι η ώρα να προβληματιστούμε και να αναρωτηθούμε: "Πώς μπορώ να επιτύχω αμφιδέξια σκέψη;" Είναι πραγματικά τόσο απλό; Θα πάω σε ένα σεμινάριο, θα διαβάσω ένα βιβλίο, θα ακούσω έναν "γκουρού", θα πατήσω ένα κουμπί, θα δώσω μια εντολή και ως δια μαγείας τη... Δευτέρα στο γραφείο θα είμαι ο "αρχιερέας" της παράδοξης και αντισυμβατικής σκέψης;
Ελπίζω να γνωρίζετε την απάντηση!
Όπως λένε: "Δώσε σε κάποιον ένα ψάρι και θα τον ταΐσεις για μια μέρα - μάθε κάποιον να ψαρεύει και θα τον ταΐζεις για μια ζωή!"
Εδώ λοιπόν, αγαπητοί φίλοι, είναι που μπαίνει ο ρόλος της Ποίησης. Η ποιητική δύναμη της μεταφορικής σκέψης στην ανάπτυξη αντισυμβατικής και παράδοξης σκέψης. Η ποίηση μας επιτρέπει να δούμε τα πράγματα από διαφορετικές οπτικές γωνίες μέσω της χρήσης της δημιουργικής γλώσσας και της μεταφοράς. Όταν διαβάζουμε και ερμηνεύουμε ποιήματα, εξασκούνται περιοχές του μυαλού μας που σχετίζονται με τις νέες ιδέες, την ευελιξία και τη θέαση πολλαπλών πλευρών σε ένα ζήτημα. Έτσι, με πολλούς τρόπους, η ποίηση καλλιεργεί τις δεξιότητες που χρειαζόμαστε για την επίλυση σύνθετων προβλημάτων και τη σκέψη «έξω-από-το-κουτί».
Η ποίηση είναι μια τέχνη που ακονίζει αυτή την ικανότητα εδώ και αιώνες. Οι μεγάλοι ποιητές ήξεραν πώς να αξιοποιούν την ποιητική δύναμη της μεταφορικής σκέψης. Μπορούσαν να πάρουν ακόμα και τις πιο αφηρημένες έννοιες και να τις ζωντανέψουν, ώστε οι αναγνώστες να νιώθουν ότι τις καταλαβαίνουν μέσα τους. Είναι πραγματικά μια τέχνη να λες τόσα πολλά, λέγοντας ταυτόχρονα τόσο λίγα.
Εκεί λοιπόν λάμπει η ποίηση - στο να δίνει φωνή σε ιδέες και συναισθήματα που είναι δύσκολο να εκφραστούν άμεσα με λέξεις. Η μεταφορά βαθιών ενοράσεων με μια μορφή που είναι ζωντανή, αξιομνημόνευτη και συγκινητική. Νομίζω ότι όλοι θα μπορούσαμε να επωφεληθούμε από την καλλιέργεια περισσότερης ποιητικής και μεταφορικής σκέψης στη ζωή μας. Έχει έναν τρόπο να διευρύνει το μυαλό μας και να αγγίζει τις καρδιές μας.
Ένα από τα πολλά ποιήματα που αναλύουμε στις συναντήσεις μας (σεμινάρια, ομιλίες, ημερίδες κλπ.) είναι «Τα παράθυρα» του Κ.Π. Καβάφη.
Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νά ‘βρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θά ‘ναι παρηγορία.—
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τά ‘βρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θά ‘ναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.
Βασικό θέμα του ποιήματος είναι η αλλοτρίωση του ανθρώπου-στελέχους από την καθημερινότητα, αλλά και από τις ίδιες τις επιλογές του. Πιο συγκεκριμένα, τα παράθυρα συμβολίζουν τις αιτίες που αναζητά ο ποιητής-στέλεχος για να φωτίσει τι τον οδήγησε σε αυτό το σκοτάδι, τις "σκοτεινές κάμαρες". Μάλιστα, στους στίχους 5-6 ("Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ να τά ‘βρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω"), υπάρχει ένας διχασμός προοπτικής, που αποτελεί το κομβικό σημείο του ποιήματος. Αναλυτικότερα, ο ποιητής-στέλεχος διαπιστώνει πως η αναζήτηση των αιτίων για το σκοτάδι της περιορισμένης του αντίληψης είναι μάταιη, κι αυτό είναι ίσως το καλύτερο, εφόσον, αν έβρισκε τα παράθυρα (τα αίτια), θα ερχόταν αντιμέτωπος με πράγματα που θα προτιμούσε να μην γνωρίζει ή να μην έχει συνειδητοποιήσει.
Ο δρόμος του απεγκλωβισμού από πεποιθήσεις και στερεότυπα, μπορεί να αποτελεί μια πρόκληση που απαιτεί ανοιχτό μυαλό, ανανεωμένη προσέγγιση και φυσικά θάρρος. Ένας ηγέτης που επιδιώκει την αμφιδεξιότητα, την παράδοξη και την αντισυμβατική σκέψη βαδίζει σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας και αλλαγής. Ακολουθώντας το μονοπάτι της αυτό-ανακάλυψης, απελευθερώνει τον εαυτό του από τα δεσμά των πεποιθήσεων, ανοίγοντας νέους ορίζοντες σκέψης και δράσης. Μέσα από την ανατροπή των καθιερωμένων προτύπων και την αποδοχή της αντίφασης, ο ηγέτης αναπτύσσει μια ευέλικτη, δημιουργική προσέγγιση που τον καθιστά ικανό να ανταποκριθεί με επιτυχία στις προκλήσεις του μεταβαλλόμενου κόσμου.
Η ποιητική δύναμη της μεταφορικής σκέψης ως απάντηση στα… παράδοξα του επιχειρείν!
---------------------
Comentários